Men zegt wel eens dat de liefde door de maag gaat. Ik zie dat net iets anders. Uiteraard kunnen stroopwafels, ijs of pizza mijn hart stelen, maar naar mijn mening is er iets dat nog meer van liefde spreekt: muziek.
Al van jongs af aan stond muziek in het middelpunt van mijn leven. Ik ben in Duitsland opgegroeid met niet-Duitse ouders, voor wie de waarde van verschillende talen altijd centraal stond. Zo werd mijn eerste lievelingszanger Heintje – een kleine (voor mijn leeftijd toen al een oudere heer) Nederlandse jongen, die sinds de jaren zestig de harten van heel Duitsland veroverde. Mijn lievelingslied was “Mama”, dat in een eenvoudige, bijna kinderlijke taal een emotionele liefdesverklaring aan zijn moeder brengt. Natuurlijk kon ik nog niet weten dat ik ooit duizenden kilometers van mijn eigen mama vandaan zou zijn, en dat ik, net als hij, van haar zou leren “om door het leven te gaan”.
Maar muziek uit niet alleen liefde – ook verdriet. We kennen allemaal de grote balladen uit de muziekgeschiedenis, maar één Nederlands lied heeft een bijzondere plek in mijn hart veroverd. Sinds Joost Klein in 2023 in Duitsland doorbrak met “Friesenjung”, was ik al een klein fanatiek bewonderaar. Zijn persoonlijke verhaal raakte me desondanks diep. Als wees van jonge leeftijd probeerde hij zijn gevoelens in tekst en melodie te vatten, en zijn – naar mijn mening – belangrijkste werk is “Florida 2009”. Zijn lied voert me terug naar 2012, toen ook ik “bij de crematie van [mijn] pa” stond. Hij denkt terug aan alles wat alledaags was, wat je daarom als vanzelfsprekend aanneemt… tot het er niet meer is. Maar het hardst komt altijd de laatste regel aan: “Maar heb een steen verlegd in de rivier en dat ondanks alle regen”. Want de regen houdt nooit meer op; het zal altijd blijven neerkomen – soms een zacht geruis, soms een stortvloed. Maar het belangrijkste is: je moet doorgaan, dwars door het verdriet, hoe uitzichtloos of zwaar het ook lijkt.
Ik heb mijn eigen stenen verlegd: mijn eindexamen, mijn vrijwilligersjaar, mijn studie in het buitenland. En nog altijd raakt Nederlandse muziek me diep. Hier in Italië vond ik de ware liefde. Hij spreekt geen woord Nederlands, maar met mij als vriendin ontkom je er niet aan: je maakt kennis met de muziekgeschiedenis van de hele wereld. Op een dag luisterden we naar onze gezamenlijke afspeellijst en begon “Hallo” van Antoon te spelen. Behalve “hallo” begreep hij geen woord, maar de melodie vond hij prachtig en hij zong mee met verzonnen Nederlandse woorden. Ik moet daar altijd weer om lachen, maar ik ben ervan overtuigd: dat lied beschrijft onze eerste ontmoeting perfect. Want vanaf dat allereerste hallo was mijn wereld anders, en ik wist meteen dat “ik niks anders meer wil”.
Want liefde gaat niet door de maag. Liefde gaat door het oor.
In het kader van de Week van het Nederlands organiseerde de Taalunie een schrijfwedstrijd. De opdracht was een column te schrijven over jouw mooiste ervaring met de Nederlandse taal of de Nederlandstalige woordcultuur. Deze inzending van Vanessa Matijas – masterstudent Nederlands en Engels aan de Sapienza Universiteit in Rome – heeft de prijs buiten het taalgebied gewonnen. De jury was onder de indruk van haar persoonlijke, en toch herkenbare, verhaal en van hoe ze zwaardere thema’s licht en zelfs mooi weet te brengen. Gefeliciteerd, Vanessa!
Laat een reactie achter